ضرورت انس و همنشینی با قرآن

برای اینکه انسان در مسیر تکامل و قرب به خداوند راه مستقیم را پیش گیرد تا به هدف خود برسد خداوند قرآن کلام وحی را بر قلب نازنین پیامبر (ص) نازل کرد. قرآن تنها کتابی است که دربردارنده معارفی است که به تمام ابعاد وجودی انسان پرداخته است و مخاطب خود را با بسیاری از مسایل اخلاقی عبادی، اجتماعی و... آشنا می سازد.

به واقع، قرآن کتاب هدایت است و هرکس با آن انس بگیرد و آیات نورانی آن را تلاوت کند و به تدبّر و فهم آن بپردازد، به یقین به حقیقت دست خواهد یافت و در سایه عمل به این حقیقت ها و معارف از گمراهی و خطا در امان خواهد ماند. خداوند می فرماید:« ما آنچه از قرآن فرستادیم، شفای دل و رحمت الهی برای اهل ایمان است و بر زیانکاران جز زیان نمی افزاید.»(وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَهٌ لِلْمُؤمِنینَ وَ لا یَزیدُ الظّالِمینَ إِلاّ خَسارًا.)(اسراء: 82)

به همین خاطر، برای مخاطب حقیقی او شفا بخش و رحمت آفرین است؛ و هر کس به قرآن مراجعه کند بدون گرفتن شفای خود، باز نمی گردد؛ زیرا اگر بخواهد به واقع درمان شود با شفای قرآن بهبود می یابد. هر کس بتواند با قرآن انس برقرار کند، همه بیماری های اعتقادی و اخلاقی او درمان می شود.

معصومین علیهم السلام به عنوان کسانی که در فهم قرآن و عمل به آن الگو و اسوه مؤمنان هستند، با تعابیر گوناگونی انس با قرآن را بزرگ ترین مایه نجات و رستگاری آدمیان دانسته و همگان را به این امر مهم فرا خوانده اند. از جمله پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله فرموده اند: القرانُ هُدیً مِن الضَّلالهِ و تبْیانٌ مِنَ الْعَمی وَ اسْتِقالهٌ مِنَ الْعَثْرَهِ و نورٌ مِنَ الظُّلْمَهِ و صِیناءٌ مِنَ الْاَحْداثِ و عِصْمَهٌ مِن الْهَلَکَهِ و رُشْدٌ مِنْ الْغَوایَهِ و بَیانٌ مِنَ الْیَقینِ وَ بَلاغٌ مِنَ الدُّنْیا اِلی الْاخِرهِ و فیه کَمالُ دینِکُمْ و ما عُدِلَ عَنِ الْقُرانِ الاّ اِلی النّار. قرآن هدایتی در دل گمراهی و روشنگری در کوری است و نگهدارنده ای است از لغزش و نوری است در تاریکی و در پیش آمدها روشنی بخش است. نگهدارنده ای در برابر هلاکت هاست و رشدی است بر فراز گمراهی ها؛ پیام رسایی از دنیا تا آخرت است و در آن کمال دین نهفته است و آن کس که از قرآن عدول کند، جایگاه او در آتش خواهد بود.(تفسير العياشي، ج‏1، ص: 5)

حضرت علی علیه السلام خطاب به فرزندش ابن حنیفه فرمود: بر تو باد تلاوت قرآن و عمل به آن، و لزوم فرایض و شرایع و حلال و حرام و امر و نهی آن و تهجد به آن و تلاوتش در شب و روزت؛ و چون قرآن عهد خدای تعالی به خلق اوست، پس بر هر مسلمانی واجب است که هر روز در عهد او نظر کند هرچند پنجاه آیه باشد و بدان که درجات بهشت بر عدد آیات قرآن است؛ چون روز قیامت شود به قاری قرآن گویند: بخوان قرآن را و بالا برو، پس در بهشت بعد از پیامبران و صدیقان درجه کسی رفیع تر از درجه قاری قرآن نمی باشد.

و روایات فراوان دیگر که درباره انس با قرآن از معصومین علیهم السلام نقل شده است.

پس بنا بر این هر مرد و زن مسلمان، بايد قرآن را #تلاوت و در آياتش تدبر و خصلت همدم بودن با آن را در خود ايجاد كند و رابطه تنگاتنگ و جدّى با آن داشته باشد، چرا كه قرآن، كتاب كامل انسان‏سازى است. جامع تمام برنامه‏ها و رموز تكامل است. سخن خداست و عمل به آن، موجب پيروزى و رستگارى دنيا و آخرت مى‏شود.

یادداشت: علی کفشگر فرزقی

منبع:

درآمدی بر انس با قرآن،اعظم عاشوری، ص: 21

پرسمان قرائت قرآن،سعدى، محمدجواد، ص: 82

تفسير العياشي